[05] Hogwart

Beta: Zjadacz Snów

1 września 1997r.

            W niedzielny poranek wstaję zdecydowanie za późno. W pośpiechu biorę prysznic i ubieram się. Stojąc przed lustrem, widzę, jak bardzo schudłam w ostatnim czasie – szkolna szata na mnie wisi. Po przyjeździe do Hogwartu koniecznie muszę magicznie zmniejszyć moje ubrania.

O dziesiątej trzydzieści nadal jestem na górze i męczę się z kufrem, który jest dla mnie za ciężki. Zazwyczaj ktoś znosił go za mnie przy pomocy magii. Z trudem przepycham go za drzwi, a potem do schodów, gdzie ze złością stwierdzam, że nie ma innego wyjścia, jak zepchnąć go w dół. Mocnym kopniakiem sprawiam, że kufer zsuwa się po stopniach i głośno ląduje na parterze. Zbiegam zaraz za nim, mijam go i wpadam do kuchni. Skrzat domowy, którego imienia nie znam, przygotował nam jedzenie na podróż. Chowam je do torebki.

Na stole leży Prorok Codzienny. Z pierwszej strony patrzy na mnie mężczyzna z czarnymi, przetłuszczonymi włosami i nieco za dużym nosem.

SEVERUS SNAPE NOWYM DYREKTOREM HOGWARTU

Severus Snape, długoletni profesor eliksirów w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, został dzisiaj mianowany jej dyrektorem. Jest to najważniejsza z kilku zmian personalnych dokonanych w tej starożytnej szkole. Po rezygnacji dotychczasowej nauczycielki mugoloznastwa stanowisko to obejmie Alecto Carrow, a jej brat, Amycus, zostanie profesorem obrony przed czarną magią...

           

Głośny jęk wydobywa się z mojego gardła. To nie może być prawda. Snape w gabinecie Dumbledore'a. Ten, który go zabił.

– Widzę, że przeczytałaś już dobre nowiny. – Zza pleców dobiega mnie głos Malfoya.

Prycham. Jestem zbyt wściekła, by dać się sprowokować.

Malfoy kładzie na stole coś, co trzymał w ręce. To mój zmniejszony kufer. Rzucam mu zdziwione spojrzenie.

– Nie mam zamiaru teleportować zbędnego balastu. Wystarczy, że muszę zabrać ciebie.

Jestem mu wdzięczna, nawet jeśli zrobił to tylko dla siebie. Zabieram kufer i chowam go tam, gdzie różdżkę.

Kiedy znowu podnoszę wzrok na Ślizgona, ten wyciąga rękę w moim kierunku. No tak, teleportacja. Łapię go pod ramię, starając się trzymać jak najdalej. Dziwnie się czuję, dotykając go. Czując ciepło jego ciała.

            Teleportujemy się na peronie dziewięć i trzy czwarte. Lądujemy w pustym zaułku. Jak najszybciej puszczam Malfoya i nie patrząc na niego, ruszam przed siebie.

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to to, że w tym roku peron nie jest tak bardzo zatłoczony, jak zawsze. Po upadku Ministerstwa członkowie Zakonu Feniksa mówili, że tak będzie. Uczniowie mugolskiego pochodzenia, i nie tylko, zaczęli się ukrywać. Jednak nie sądziłam, że to wszystko dzieje się na tak wielką skalę.

Jestem przy słupku numer pięć. Widzę Natalie i Colina. Zaczynam biec, po drodze omal nie wpadając na grupę przestraszonych pierwszaków. Jedno z nich woła coś za mną, ale nie zwracam uwagi.

– Ginny! – krzyczy Natalie, kiedy wpadam w jej objęcia. – Na Merlina, jak ja za tobą tęskniłam!

Śmieję się.

– Ja za wami też – mówię, wyplątując się z jej mocnego uścisku. Natalie wygląda inaczej. Jej normalnie oliwkowa cera jest jeszcze ciemniejsza przez wakacyjną opaleniznę, a długie, proste, wcześniej jasnobrązowe włosy są teraz czarne. – Podoba mi się twój nowy kolor.

– Jak zawsze spóźniona! – woła Colin. Uśmiecha się szeroko. Wesołe ogniki tańczą w jego błękitnych oczach. – Chodź no tu. – Przytula mnie, a ja rozkoszuję się tą chwilą. Tak bardzo mi tego brakowało.

Moment z przyjaciółmi sprawia, że od razu czuję się lepiej, jednak stojąc z nimi, mam wrażenie, że moja obrączka waży tonę. Ciąży mi, przypominając o moim sekrecie. O moim przekleństwie.

– Widzieliście już Proroka? – pytam, w momencie gdy lokomotywa ekspresu Londyn–Hogwart piszczy, dając znak, że zaraz odjedzie. Szybkim krokiem ruszamy w kierunku wejścia do wagonu.

– Tak – odpowiada Colin, wyraźnie niezadowolony. – Nie mogę uwierzyć, że zrobili z tego Nietoperza dyrektora.

– Ja też – przytakuje mu Natalie. – Ginny, miałaś jakieś wieści od Harry'ego? – zniża głos do szeptu, by nikt jej nie usłyszał.

Przecząco kręcę głową.

Kiedy wchodzimy do wagonu, rozdzielamy się. Colin i ja, kierujemy się do pierwszego przedziału zarezerwowanego dla prefektów z szóstego rocznika oraz prefektów naczelnych.

– Do zobaczenia w szkole! – woła Natalie, machając nam na pożegnanie, i znika w tłumie.

Nasz przedział jest pusty – zgodnie z zasadami nasi koledzy pilnują, by każdy znalazł się na swoim miejscu przed odjazdem. My też zostawiamy swoje rzeczy i sprawdzamy grafik. Weasley i Creevey – tyły. Wychodzimy na patrol.

Korytarz jest zatłoczony. Mimo iż pociąg właśnie ruszył, rozemocjonowane pierwszaki biegają od drzwi do drzwi i piszczą z zachwytu.

– Hej! – wołam do trzech chłopaków z wyciągniętymi różdżkami. – Schowajcie je albo je skonfiskuję! – Jedenastolatki patrzą na mnie z przerażeniem, po czym szybko chowają patyki do kieszeń swoich szat.

– Ktoś tu wstał lewą nogą – mówi Colin, po czym zwraca się do tych samych pierwszorocznych co ja wcześniej. – Do przedziału!

– Nie marudź. Po prostu nie chcę, żeby stała im się krzywda – odpowiadam i zakładam ręce na piersi. Dalej idziemy w ciszy.

Na szczęście w ostatnich wagonach nie ma zbyt wielkiego nieporządku, dlatego zabieram tylko dwie różdżki, o dziwo, starszym rocznikom. Przez następną godzinę chodzimy od przedziału do przedziału i witamy się ze znajomymi albo odpowiadamy na pytania.

Punkt dwunasta trzydzieści przychodzi nasi zmiennicy – Prefekci z piątej klasy, którzy właśnie skończyli spotkanie z Prefektami Naczelnymi – a my wracamy do naszego przedziału.

W środku toczy się żywa dyskusja.

– Podobno w tym roku naczelnymi są dwaj Ślizgoni – mówi niemalże szeptem Amanda Harper z Ravenclawu. Zarzuca przy tym swoje długie do pasa, blond włosy na plecy.

Wymieniamy z Colinem zaskoczone spojrzenia, siadając na ostatnich wolnych miejscach przy drzwiach. Z tego, co wiem, od dawna nie było tak, że obydwoje prefekci naczelni byli z tego samego domu albo tej samej płci.

Wszyscy zaczynają szeptać między sobą.

– Myślisz, że to prawda? – pyta mnie Colin, a ja wzruszam ramionami.

– Możliwe. W  końcu Snape od zawsze ich faworyzował.

Creevey przeczesuje ręką włosy, a ja dostrzegam, że jego grzywka jest o dobry centymetr za długa i wchodzi mu do oczu. Znowu. Przez cały poprzedni rok Natalie i ja podcinałyśmy mu ją na zmianę. Uśmiecham się na te wspomnienia. Ciekawe, kto będzie tego pilnował po Hogwarcie.

– Ja słyszałem, że jednym z nich jest Teodor Nott – dopowiada  Puchon Andrew Reed.

– A ja, że drugi z nich to Draco Malfoy. – Wszystkie rozmowy ustają. W tym całym zamieszaniu nikt z nas nie usłyszał przesuwania się drzwi i wchodzącego przez nie Malfoya. – Teodor do nas nie dołączy, prowadził wcześniejsze spotkanie, a teraz jest na patrolu.

Zszokowana patrzę na niego, nie wiedząc, co myśleć. On naczelnym? Wiedziałam, że w zeszłym roku był prefektem Slytherinu, ale nie spodziewałam się, że awansuje.

Malfoy podchodzi do okna i staje pod nim. W ręku trzyma plik pergaminów, które chwilę później podaje Amandzie.

– To są wasze dyżury na najbliższy miesiąc, podajcie je dalej.

Gdybym go nie znała, mogłabym pomyśleć, że on naprawdę jest tak dobrze wychowany. Ale po tylu latach – powiedzmy – znajomości, ostatnich trzech dobach oraz niecałych dwóch dniach małżeństwa wiem, że Malfoy jest dyplomatą. I to bardzo dobrym.

Kiedy stoi tak oparty o szybę, bez wrogości w oczach, z półuśmiechem na ustach, wygląda niemal niewinnie. Jakby nie było w nim żadnego jadu, jakby sądził, że jest nam równy, a nie ponad nas, co od zawsze wszystkim pokazywał.

Gdybym go nie znała, mogłabym się na to nabrać. Na tę postawę dobrego człowieka. Ale nie ma w  nim nic dobrego i muszę o tym pamiętać.

– W tym roku zasady patrolów się zmienią. Wasi partnerzy będą się zmieniali, zazwyczaj na każdy miesiąc przypadnie wam dwóch partnerów; jeden z waszego rocznika, drugi wybrany losowo.

Colin podaje mi pergamin przeznaczony dla mnie. Są na  nim dwa nazwiska – Creevey i Malfoy.

Przynajmniej na dyżurach odbębnię czas, który powinnam z nim spędzać, żeby nie chorować, myślę i wzdycham, niezbyt zadowolona z tego „losowo” wybranego partnera. Widząc to, Colin szturcha mnie ramieniem, bym pokazała mu, na kogo trafiłam. Kiedy to robię, patrzy na mnie współczująco.

– Patrole będą rzadsze, ale dostaniecie inne obowiązki, na przykład pomoc pani Pomfrey w przygotowywaniu eliksirów.

Wymieniamy z Colinem spojrzenia.

Ale zanim ktokolwiek zdąży o coś spytać, Malfoy kończy spotkanie słowami:

– Weasley, na korytarz, mamy dyżur. Za pół godziny Harper i Williams. – Macha różdżką. – To patrole na resztę dnia.

Zaskoczona, powoli wstaję i wypowiadając bezgłośne „ja to mam szczęście” w kierunku Colina, wychodzę za Ślizgonem.

– Wiesz, to chyba było najkrótsze spotkanie Prefektów w całej historii Hogwartu – mówię, kiedy drzwi z przedziału zamykają się za nami.

Odchodzimy kawałek dalej i przystajemy.

– Za dwa dni koło gobelinu Barnabasza Bzika o północy. – Korytarz jest pusty, ale Malfoy i tak przysuwa się do mnie i wypowiada to cicho do mojego ucha. Czuję jego ciepły oddech na policzku. – Nie spóźnij się. – Odsuwa się szybko, chcąc odejść.

– Stój! – wołam i łapię go za rękaw szaty. – Dlaczego te wszystkie zmiany?

Ale on nie odpowiada. Wyrywa rękę i odwraca się, zostawiając mnie w tyle.

Odpowiedź przychodzi parę godzin później. I wcale mi się nie podoba.

~*~

            Na peronie nie było Hagrida. Nie było nikogo. Po raz pierwszy szliśmy sami do Hogwartu, a pierwszaki nie płynęły łódkami, ale to nie koniec niespodzianek. Kiedy wychodzimy z powozów, brama Hogwartu jest zamknięta. To budzi we mnie niepokój.

            – Gin? – Zdziwienie brzęczy w głosie Colina.

            – Wyciągnij różdżkę – mówię, sama sięgając po moją.

            Rozglądam się. W nasze ślady idzie reszta Prefektów i starszych uczniów, którzy już wysiedli.

            Ludzie zaczynają szeptać.

            Szukam w tłumie Malfoya i Notta, mając nadzieję, że oni coś wiedzą. Gdy ich dostrzegam i już chce do nich podbiec, rozlegają się głośne trzaski. Przynajmniej dziesięć postaci w długich do ziemi, czarnych szatach i białych maskach przypominających czaszki pojawia się przed bramą.

            Śmierciożercy.

            Wrzaski przerażenia dobiegają moich uszu. Ktoś z tłumu krzyczy „mordercy!” i rzuca zaklęcie w stronę śmierciożerców, które jeden z nich sprawnie odbija. Nim zdążą odpowiedzieć, brama otwiera się i wychodzi zza niej profesor McGonagall.

            – Proszę o spokój! – woła, stając kilka kroków przed śmierciożercami.

            Odkąd ją ostatnio widziałam, zmieniła się. Wygląda na starszą, przybyło jej kilka zmarszczek, atwarz ma zmartwioną i smutną.

            – Za mną – mówi i odwraca się bez wyjaśnień.

            – Przejęli Hogwart tak jak Ministerstwo – Colin cicho szepcze do mnie, po czym splata swoje palce z moimi. Ściskam jego dłoń, chcąc dodać i sobie, i jemu odwagi. Odwzajemnia ten gest.

            Myśląc o tym, jak bardzo okropny będzie ten rok, mijam bramę Hogwartu.

            Wielka Sala się zmieniła. Zniknęło zaczarowane niebo. Zamiast rozgwieżdżonego, nocnego sklepienia nad głową mam brzydki, szary sufit. Poza tym wszystko jest takie, jakie było. Może oprócz śmierciożerców, którzy przyszli tutaj razem z nami. Stoją teraz w różnych miejscach sali, pilnując nas.

            Razem z Colinem odszukujemy Natalie przy stole i siadamy obok niej. Chwilę potem kątem oka widzę, że dołącza do nas Neville.

            – Powariowali. – Słysząc Neville’a, podskakuję na ławce. Barwa jego głosu się zmieniła. Nie brzmi już jak nastolatek, ale jak mężczyzna. Pewnie i bez jąkania. Ten nowy głos jest głęboki i męski. Również jego wygląd jest inny. Urósł, wyprostował się – wygląda na pewnego siebie. Chude jak patyki ręce nabrały mięśni, nawet dorobił się zarostu na twarzy.

            – Neville! – Przytulam go. – Ale się zmieniłeś. – Chłopak uśmiecha się nieśmiało i odpowiada:

            – Na każdego przyjdzie pora.

            W Wielkiej Sali jest ciszej niż zwykle na rozpoczęciu roku.

Rozglądam się. Przy stole Gryffindoru brakuje jednej czwartej osób, to samo u Ravenclawu i Hufflepuffu. Jedynie u Ślizgonów wszystkie miejsca są zajęte.

            Przy stole nauczycielskim również zaszły zmiany. Nie ma profesor Charity Burbage, ale o zmianie nauczyciela mugoloznawstwa czytałam już wcześniej. Pojawili się za to dwaj nowi – zapewne rodzeństwo Carrowów, o których wspominali w dzisiejszym Proroku.

            – Zobaczcie, jak dumnie siedzi na jego miejscu – cedzi przez zaciśnięte zęby Neville, zaciskając dłonie w pięści.

            – Dobrze, że Harry tego nie widzi – przytakuje Colin, patrząc w stronę mównicy dyrektora, do której właśnie podchodzi Snape.

            Wszystkie rozmowy ustają.

            – W tym roku zajdzie wiele zmian. – Jego czarne oczy rozglądają się po Sali. – Po pierwsze, wszystkie tajemne przejścia zostały zamknięte i teraz są pilnowane od zewnątrz przez Dementorów. Po drugie, po tym, jak profesor Burbage złożyła wymówienie w moje ręce, zatrudniłem profesor Alecto Carrow, by zajęła jej miejsce, oraz Amycusa Carrowa, który przejmie moje obowiązki nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią.

            Rodzeństwo podnosi się i unosi swoje kielichy do góry. Slytherin klaszcze i gwiżdże.

            – To śmierciożercy – warczy Neville jadowitym głosem.

            Snape odchrząkuje.

             – Po godzinie osiemnastej zakazuje się opuszczania zamku. – Przez salę przebiega pomruk niezadowolenia. – A także obowiązuje bezwzględny zakaz wychodzenia do Hogsmeade więcej niż raz w semestrze.

 – Dumbledore w grobie się przewraca! – unosi się Neville.

Wzdycham. Wszystko się we mnie gotuje.

– Wiem.

Śmierciożerca przewraca kartkę, z której czyta.

– W najbliższych dniach rozpoczną się przesłuchania w sprawie uczniów, którzy nie przyjechali do szkoły. Jutro w waszych pokojach wspólnych opiekunowie domów rozwieszą listy z datami.

Z tymi słowami Snape odchodzi od mównicy.

 – Sukinsyn! – Neville i Colin wypowiadają to jednocześnie, przy czym Longbottom wali  pięścią w stół. Mówią to głośno, ale przez szum, który rozległ się na Sali, ich przekleństwa pozostają niezauważone.

Otwieram usta, zaskoczona. Po Colinie spodziewałabym się takiego słownictwa, ale Neville?

Chłopcy i Natalie pogrążają się w dyskusji, komentując to wszystko. Pierwszaki są przydzielane po kolei do swoich domów. Jednak ja się wyłączam. Rozglądam się po Wielkiej Sali. Widzę śmierciożerców w swoich maskach i szatach, rozstawionych wzdłuż i wszerz pomieszczenia. Widzę nowych nauczycieli-morderców przy stole nauczycielskim. Widzę szary sufit.

I już tego pierwszego dnia zdaję sobie sprawę z tego, że nie jestem już uczennicą, bo Hogwart to nie szkoła.

Hogwart to więzienie.

A ja jestem jego więźniem.

_________________

Zapraszam Was na dwa nowe blogi:

Broken Pieces oraz Błogosławieństwo Apokalipsy

Dzisiaj i jutro postaram się nadrobić wszystkie blogi. Zwłaszcza u Ciebie, Clementio *shame on me* ;c
UWAGA! jest możliwość informowania przeze mnie o nowych rozdziałach na fejsie, twitterze lub GG. Jak coś, proszę o kontakt. :)