[07] To już nie jest Hogwart

6 września 1997r.

            W sobotni poranek jak najszybciej pochłaniam śniadanie i uciekam z Wielkiej Sali. Nie tylko dlatego, że za pół godziny mam przesłuchanie w sprawie „uciekinierów”, jak to określiła Alecto Carrow, ale również przez to, że dzisiejsze jedzenie nie smakuje dobrze, a także nie pachnie najlepiej.

Wieść o tym, że jako pierwsza zostanę przesłuchana, już dawno obiegła szkołę, dlatego od rana jestem zaczepiana i bacznie obserwowana przez innych. W drodze do dormitorium kilka razy uczniowie zatrzymują mnie, poklepują po ramionach i mówią: „Powodzenia, Ginny!”, dlatego kiedy tylko znajduję się w moim dormitorium, z ulgą zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie. Nareszcie sama…

Stąd widzę kopertę od Molly leżącą na szafce nocnej obok mojego łóżka. Patrząc na nią, czuję pustkę w środku. Brakuje mi czegoś. Straciłam coś bezpowrotnie. I nie wiem, czy ta dziura kiedykolwiek się wypełni. Bo jak może? Własna matka mnie sprzedała.

            Powinnaś je przeczytać, przypominam sobie słowa Ślizgona.

            Niech cię diabli, Malfoy!

            Podchodzę do łóżka i sięgam po kopertę. Staram się na nią nie patrzeć, dlatego potrącam szklankę stojącą obok niej.

            – Cholera – warczę, słysząc dźwięk tłuczonego szkła. Odruchowo wysuwam różdżkę z kieszeni szaty. – Reparo! – Odłamki łączą się w całość, a po stłuczeniu nie ma ani śladu. Podnosząc z podłogi naczynie, myślę o tym, że chciałabym, żeby moje życie zostało naprawione w taki sam sposób. Łatwo, szybko, bez żadnych ran. Wzdycham. Już nic nigdy nie będzie takie samo. Na zawsze pozostanę potłuczoną szklanką.

            Siadam na brzegu materaca i drżącą dłonią wyciągam jeden list. Wygląda na stary - pergamin jest pożółkły i pogięty. Zanim go otwieram, przez chwilę walczę ze sobą. Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, co znajduje się w środku. Tylko jeden, obiecuję sobie w myślach i, wstrzymując oddech, rozkładam go.

           

16.10.1985r.

            Dzisiaj spotkałam go po raz pierwszy. Włosy ma strasznie jasne, niemalże białe. W jego szarych oczach błyszczą wesołe ogniki. Myślę, że dobre z niego dziecko, a przynajmniej mam taką nadzieję. Może po tym, jak Sam–Wiesz–Kto zniknął, mały Draco ma szansę na normalne dzieciństwo i życie?           

            Miał pięć lat. Ciężko mi sobie wyobrazić Malfoya, nawet tak małego, jako szczęśliwego człowieka. Odkąd pamiętam, był zarozumiałym, nieszczęśliwym, może i zadowolonym, ale zdecydowanie nieszczęśliwym, chłopcem.

            Nie tego się spodziewałam. Choć tak naprawdę sama nie wiem, czego oczekiwałam od tych listów, z pewnością nie było to to.

Mój wzrok z powrotem wędruje w kierunku koperty. Ciekawość zżera mnie od środka i mimo złożonej sobie obietnicy wysuwam drugi list.

11.05.1986r.

            Dzisiaj to Ty spotkałaś go po raz pierwszy. Zabrałam Cię do Ministerstwa Magii. Odwróciłam się na chwilę, a Ciebie już nie było. Znalazłam Cię z nim, bawiliście się koło schowka na miotły przy biurze Artura. Kiedy chciałam Cię zabrać, nie chciałaś odejść. Czy… zrobiliśmy dobrze?

            Pamiętam ten dzień. Pamiętam złość Molly i zaskoczenie w jej oczach. Jednak nie wiedziałam, że tym blondwłosym chłopakiem, z którym się bawiłam wtedy, był Draco Malfoy. Jakim cudem mogliśmy się kiedykolwiek bawić razem? Niemalże parskam śmiechem, bo zdaję sobie sprawę z tego, że Malfoy też kiedyś był dzieckiem i się bawił. To takie dziwne…

            Odkładam pergamin na kołdrę, zastanawiając się nad tym, dlaczego pisała te listy. Biorąc pod uwagę grubość koperty, musiała to robić przez lata. Czuję złość, kiedy myślę nad odpowiedzią na to pytanie. Chciała zrozumienia. Być może przebaczenia. A na to już za późno.

            Następny list jest poplamiony, musiała płakać, kiedy go pisała.

21.08.1986r.

            Wczoraj Cię popchnął. Upadłaś, uderzając głową o posadzkę. Płakałaś, a on się śmiał, stojąc nad Tobą. Nie ma już w nim tych wesołych ogników sprzed paru lat. Jest taki podobny do ojca…

            Nie chcesz mi powiedzieć, co takiego się stało między Wami, tylko tyle, że go nienawidzisz.

            Zastanawiam się, czy postąpiliśmy słusznie. Czy powinniśmy byli…

            I wiem, że nie.

            Przepraszam, Ginny.

            Mam ochotę go spalić, jednak zamiast tego zwijam pergamin w kulkę i rzucam nim o ścianę. Nie chcę jej przeprosin, nie chcę jej błagań o wybaczenie.

Przesuwam się pod ścianę i podciągam kolana do klatki piersiowej. Zamykam oczy, ignorując łzy zbierające się pod powiekami. Ten dzień również pamiętam. Byliśmy wtedy na ulicy Pokątnej. Malfoy nazwał mnie głupią zdrajczynią krwi i miłośniczką mugoli, powiedział, że mój tata jest chory i że ma nadzieję, że spotka go kara za to, co robi z mugolskim sprzętem. A ja go uderzyłam z pięści w klatkę piersiową. Z całej siły, jaką tylko miałam w sobie. I wtedy mnie popchnął. Molly nie wiedziała, że to ja zaczęłam, ale tak bardzo bałam się kary, że nigdy nie przyszło mi się do tego przyznać.

Chowam listy do koperty, a potem zamykam ją w szufladzie szafki nocnej. Nie chcę na nie patrzeć. Nie chcę ich czytać. Nigdy więcej.

Już czas. Zegar wskazuje ósmą czterdzieści osiem. Przed wyjściem przystaję jeszcze przed lustrem, wygładzam szkolną szatę, szczypię się w policzki, by nadać mojej szarej buzi jakiś kolor i z niesmakiem patrzę na to, co zostało z Ginny Weasley, i na to, co stało się Ginny Malfoy.

~*~

            Przesłuchania odbywają się w starej, dawno nieużywanej sali w lochach, w której jeszcze nigdy nie byłam. Przed jej drzwiami stoi dwóch śmierciożerców, maski zasłaniają im twarze, pewnie po to, by wystraszyć przesłuchiwanych. Udaje im się - na moich rękach pojawia się gęsia skórka, kiedy przechodzę obok nich i pukam do wiekowych drzwi. Nie słyszę żadnego zaproszenia, ale i tak naciskam na klamkę.

            W sali nie ma żadnych mebli oprócz stołu i dwóch krzeseł, a na jednym z nich siedzi Snape. Nawet nie podnosi na mnie wzroku, kiedy wchodzę.

– Dzień dobry – mówię, rozglądając się po pomieszczeniu. Ściany są pomalowane na szaro, okna brudne i zakurzone, a podłogę przykryto zielonym dywanem. Nie oczekując odpowiedzi ani pozwolenia, siadam na wolnym krześle naprzeciwko Snape’a.

Na stole leży kilka pergaminów i samopiszące pióro.

– Imię i nazwisko?

– Ginevra Malfoy. – Słowa samowolnie wypływają z moich ust. – Co? – pytam ze zdziwieniem. – Jak to możliwe…? – To niemożliwe, nie piłam Veritaserum ani nikt nie rzucał na mnie żadnych zaklęć.

– Podaliśmy Veritaserum do śniadania. – Jego głos jest znudzony. – Czy wie pani gdzie mogą przebywać Harry Potter, Ronald Weasley i Hermiona Granger?

No tak. To dlatego wszystko smakowało tak okropnie dzisiaj.

– Nie. – W tej chwili jestem wdzięczna, że brat i jego przyjaciele nie chcieli podzielić się ze mną żadnymi informacjami związanymi z ich misją.

– Czyli pani brat nie leży w domu chory na Groszopryszczkę?

Zagryzam mocno wargi, by nie odpowiadać, ale to na nic.

– Nie.

– Więc gdzie jest i z kim uciekł?

– Nie wiem. Z Harrym Potterem i Hermioną Granger. – Wiem, że to podejrzewali, ale i tak czuję się winna.

– Czy wie pani coś, co mogłoby nam pomóc ich znaleźć?

– Nie. – Nie mogę się powstrzymać. Uśmiech triumfu wykrzywia moje usta w momencie, gdy Snape spogląda na mnie, zaciskając usta w cienką linię.

– Czy zauważyła pani jakieś podejrzane zachowania u zaginionych przed ich ucieczką?

Uśmiech schodzi mi z twarzy.

            – Hermiona chodziła po domu i zabierała różne rzeczy, myślę, że się pakowała, ciągle czytała “Baśnie Barda Beedle’a”, mówiła, że podobają jej się historie, jednak za każdym razem, gdy ją widziałam, przyglądała się im…

            – Czemu dokładnie się przyglądała?

            – Jakiejś stronie.

            Mam ochotę zaszyć sobie usta. Jestem na siebie wściekła.

            – Jakieś inne podejrzane zachowania, pani Malfoy?

            Prycham. Ja wam wszystkim dam panią Malfoy…

            – Krzątali się po kątach, szeptali. Dobrze się kryli, często mówili o Dumbledorze i jakiejś misji, ale za każdym razem, kiedy wchodziłam do pokoju, kończyli temat.        Samopiszące pióro szybko skacze, notując nasze słowa. Najchętniej złapałabym je i połamała na milion kawałków, a potem wetknęła Nietoperzowi do gardła.

            – Minus dziesięć punktów dla Gryffindoru za prychanie, pani Malfoy – mówi i, choć jego twarz nie wyraża żadnych emocji, wiem, że cieszy się z przebiegu tej rozmowy. – Co pani wie o ucieczce pani współlokatorek – Mary Parker i Alice Fray?

            – Nic.

            – Czy utrzymywała pani z nimi kontakt po ukończeniu piątego roku w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart?

            – Nie.

            – Dziękuję, jest pani wolna, pani Malfoy.

            Nie czekam, aż zmieni zdanie, podrywam się z krzesła, jakby właśnie coś mnie oparzyło i szybkim krokiem kieruję się w stronę drzwi, a kiedy znajduję się za nimi, puszczam się biegiem do pokoju wspólnego, mijając w drodze Natalie idąca na swoje przesłuchanie.

~*~

            Kiedy wchodzę do pokoju wspólnego, wszyscy obecni wstają. Nie ma wielu osób – reszta jest na śniadaniu, gdzie właśnie spożywają Eliksir Prawdy.

            Neville i Colin podchodzą do mnie, a reszta uczniów stoi, czekając na to, co powiem.

            – Co się stało? – zmartwienie brzęczy w głosie Neville’a.

            – Podali nam Veritaserum – szepczę. Nie chcę siać paniki.

            Czuję, jak drżą mi wargi. Boję się tego, co może się stać. Nikt z nas nie może kłamać, siłą wydobędą z nas informację o naszych przyjaciołach i rodzinach. Wielu z nas zna ich miejsca pobytu. Znajdą ich i zabiją.

            – Ginny, nie wygłupiaj się. Niby jak? – Colin marszczy brwi.

            – Na Merlina, czy ja wyglądam jakbym żartowała?! – podnoszę głos. Paru Gryfonów pochyla się bliżej nas, by słyszeć o czym rozmawiamy. – Podali nam je na śniadaniu, dlatego było takie niesmaczne – znowu mówię ciszej.

            Chłopcy patrzą na mnie, jakbym zwariowała. Chyba zapomnieli, że to już nie jest Hogwart.

            – Ginny… – Colin zaczyna, ale ja nie daję mu szansy na skończenie zdania.

            – To nie są żarty! – Łapię go za ramiona i potrząsam nim. – W kim się podkochujesz od czwartego roku? A ty, Neville, gdzie są twoi rodzice?

            Wiem, że żaden z nich nie powiedziałby prawdy w takiej sytuacji, gdyby nie był pod wpływem eliksiru. Zwłaszcza Neville, ale na przeprosiny przyjdzie czas później.

– W Demelzie Robins. – Creevey zatyka dłonią usta. – O cholera!

            – W Świętym Mungu. – Neville spuszcza wzrok, ale od razu go podnosi. Na kilka sekund przenosi go na Colina i uśmiecha się smutno do niego. – Czy ktoś z was nie był na śniadaniu?! – Odwraca się w kierunku reszty Gryfonów.

            Nikt nie odpowiada. W oczach Colina dostrzegam przerażenie.

– Co teraz? – pyta blondyn.

            – Myślicie, że ktoś mógł jeszcze nie zjeść śniadania?

            – Wątpię. Jest dziewiąta piętnaście, do zamknięcia Wielkiej Sali zostało piętnaście minut. – Wzdycham. Myślę nad jakimś rozwiązaniem. – Ile osób ma zostać dzisiaj przesłuchanych? Dwadzieścia? I chyba wszyscy są związani ze sprawą Harry’ego, a raczej nikt nic nie wie w tym temacie. Inni prawdopodobnie też nie zdradzali tym osobom swoich planów, wiedząc, że będą oni pierwsi pytani o ucieczki, prawda?

            – Chyba masz rację. – Creevey się uśmiecha. – A terminów kolejnych przesłuchań jeszcze nie ustalono, więc chyba damy radę coś wymyślić do tego czasu?

            Kiwam głową. Mam nadzieję, że będzie dobrze i że nasze założenia się sprawdzą.  Przesłuchania potrwają jeszcze trzy godziny i by utwierdzić się w naszym przekonaniu, że dzisiaj pytani nie wiedzą wiele, postanawiamy czekać na wszystkich.

            Ci, którzy byli z nami w pokoju wspólnym, wychodzą, wiedząc już, że i tak im niczego nie zdradzimy, a my siadamy.

            – Co im powiedziałaś? – Neville szturcha mnie ramieniem, kiedy jesteśmy już tylko we trójkę.

            – Myślę, że nic ważnego. O książce Hermiony, o pakowaniu i o tym, że szeptali po kątach. Nie sądzę, by wyciągnęli z tego coś przydatnego. Niestety Snape spytał mnie o Rona i teraz wie, że uciekł z Harrym i Hermioną… – Ze smutkiem spuszczam głowę.

            – To nie twoja wina, Gins. – Colin otacza mnie ramieniem i przytula do siebie. – I tak nic im to nie da.

            – Mhm. – Kiwam głową, a kilka czarnych plam pojawia się przed moimi oczami. Mimo że wczoraj widziałam się z Malfoyem, czuję się słabo i trochę trzęsą mi się nogi. Widocznie stres i nerwy dają mi się we znaki.

            – Moja kolej. – Creevey wskazuje palcem na zegar wiszący nad wyjściem z pokoju wspólnego. – Trzymajcie kciuki.

            Pokazuje mu, że zamykam kciuki w swoich pięściach i czekam, aż wyjdzie.

            – Muszę iść do toalety. – Podnoszę się z fotela, kiedy chłopak znika za obrazem. Szybko wbiegam na schody, upewniam się, że jestem sama i ściągam obrączkę z palca.

– Musimy się spotkać. – Stukam różdżką w pierścionek, po czym zakładam go z powrotem, by zniknął. Nie chcę, by w razie czego ktoś zobaczył mnie z nim w ręce.

Upływa niecała minuta, zanim czuję ciepło rozchodzące się po palcu. Jeszcze raz zsuwam obrączkę, by przeczytać odpowiedź.

Wiem. O 20 w dormitorium.

            ~*~

            Po dwunastej, kiedy przesłuchania się kończą, a nasze przeczucia związane z przesłuchiwanymi się sprawdzają – nikt nie powiedział niczego, co mogłoby komuś zaszkodzić – dwie sowy pukają do okna pokoju wspólnego.

            – Colin Creevey i Ginevra Weasley! – woła jakiś Gryfon, który odebrał listy od sów.

            – Tutaj! – krzyczę i macham ręką, dając mu znać, gdzie jesteśmy. – Dzięki – mówię, kiedy niewysoki, pryszczaty blondyn podaje mi koperty.

            Prefekci i prefekci naczelni,

            proszę Was o  poinformowanie Waszych domów o obowiązkowym apelu w Wielkiej Sali o godzinie czternastej.

           

            Z wyrazami szacunku

            Minerva McGonagall

zastępca dyrektora

            – U mnie to samo – mówi Colin, zaglądając mi przez ramię. – Chcesz męskie czy żenskie dormitoria?

            – Śmieszne. Jasne, że żeńskie. Wasze pokoje śmierdzą wami i testosteronem, a twój śmierdzi najbardziej! – Daję mu kuksańca w bok. – A teraz pomóż mi wstać, nie mam siły! – wołam ze śmiechem, choć wcale mi do śmiechu nie jest, bo naprawdę bolą mnie wszystkie mięśnie, pulsuje mi w głowie, a na dodatek zdążyłam już zwymiotować śniadanie godzinę temu. Wyciągam dłonie w jego kierunku i staram się zignorować złe przeczucie.

~*~

– Przyspieszcie, bo się spóźnimy! – Natalie pędzi dwa metry przede mną i Colinem i marudzi. – Jest za dwie, Neville i wszyscy już na nas czekają!

– Naprawdę tak bardzo się spieszysz na spotkanie ze Śmierciojadami i Nietoperzem? – Colin parska śmiechem ze swojego żartu, a ja uśmiecham się delikatnie.

– Nie, po prostu nie chcę się ZNOWU przez was spóźnić! – Dziewczyna zatrzymuje się, by odwrócić się do nas i rzucić nam wrogie spojrzenie. – Możecie się pospieszyć?

– Musiała podkreślić „znowu”, nie? – Teraz to ja chichoczę i puszczam oczko do Creevey’a, zadając mu pytanie.

– Musiała. – Chłopak potakuje głową i znowu się śmieje.

– Proszę was!

Ze śmiechem przyspieszamy i niemalże truchtem docieramy do drzwi Wielkiej Sali, które akurat się otwierają.

– Zdążyliśmy! I o co było tyle krzyku, Natalie?

– Zamilcz, Creevey – cedzi przez zaciśnięte zęby i przeciska się między ludźmi do przodu. Zanim znika mi z oczu, mam wrażenie, że coś mówi i nie brzmi to przyjaźnie. „Jeszcze zobaczycie”. Dziwne, myślę.

Chcę o to spytać Colina, ale nie zdążam, bo ten tak  mocno ciągnie mnie za rękę w kierunku Neville’a, że aż ciemnieje mi na chwilę przed oczami.

Siadamy tak, że mam doskonały widok na stół Slytherinu i przyłapuję się na tym, że szukam wzrokiem Malfoya, jednak nigdzie nie mogę go znaleźć. Dostrzegam za to śmierciożerców stojących przy ścianie obok Ślizgonów i odwracam się, by sprawdzić, czy również stoją pod przeciwną ścianą.

            – Po co oni tu są? – szepczę do ucha Neville’a w momencie gdy drzwi się zamykają.

            – Nie wiem, ale nie wygląda to dobrze. Może… – Neville’owi przerywa znaczące odchrząknięcie Snape’a, stojącego przy mównicy.

            – Prawdopodobnie już wszyscy wiecie, że wraz z dzisiejszym śniadaniem spożyliście Eliksir Prawdy, lecz nie przejmujecie się tym, gdyż nie wywieszono jeszcze dat kolejnych przesłuchań. Pragnę was zapewnić, iż działanie Veritaserum utrzyma się do końca naszego przesłuchiwania, gdyż kolejne zaczyna się właśnie teraz.

            Rozmowy wypełniają salę.

            – Co? Ale jak to? – rzucam pytanie, na które nie dostaję odpowiedzi.

            – Zaczniemy od uczniów Hufflepuffu. – Na te słowa wszyscy śmierciożercy podchodzą do ich stołu i otaczają go z każdej strony. – Ja zadam wam pytania, a moi towarzysze dopilnują, by każdy, kto odpowie, wystąpił. Puchoni, czy ktoś z was posiada wiedzę, która pomogłaby nam znaleźć Harry’ego Pottera lub innych uciekinierów?

            – Czy oni tak mogą? – Jestem tak bardzo zaskoczona, że aż ciężko mi wydobyć z siebie to zdanie. Nerwowo zaciskam dłonie w pięści i wbijam paznokcie w delikatną skórę. To się nie może dziać.

            – Jak widać, mogą – odpowiada Neville, nie odwracając wzroku od mównicy dyrektora. – I właśnie to robią.

            Kilku Puchonów odpowiada „ja”. Przez chwilę nic się nie dzieje, wszyscy stoją lub siedzą w bezruchu, a potem Snape kiwa głową i kilkunastu śmierciożerców robi krok do przodu.

            – Co się dzieje? – pyta siedząca naprzeciwko mnie Lavender Brown, ale nikt jej  nie odpowiada. Ludzie obserwują, jak śmierciożercy szarpią za ramiona tych, którzy odpowiedzieli, siłą wyciągają ich z ławek. Ustawiają ich w rzędzie na środku sali pomiędzy ich stołem a naszym. Liczę ich po cichu na palcach. Jeden, dwa, trzy… szesnaście, siedemnaście, osiemnaście. Jest ich osiemnastu.

            – Ravenclaw! – woła Snape, a śmierciożercy przechodzą do ich stołu. Powtarza pytanie i do Puchów dołącza siedem osób, a jedną z nich jest Amanda Harper, blondwłosa prefekt. Po jej policzkach, i kilku innych, spływają łzy.

            – Gryffindor! – Teraz to mnie i moich przyjaciół otaczają śmierciożercy. Mam gęsią skórkę. – Gryfoni, czy ktoś z was posiada wiedzę, która pomogłaby nam znaleźć Harry’ego Pottera lub innych uciekinierów?

            – Merlinie, to twój brat, Colin – szepczę z przerażeniem i łapię go za rękę, kiedy słudzy Voldemorta wyciągają Gryfonów z ławki. Creevey mocno splata swoje palce z moimi. Wstrzymując oddech, patrzę, jak prowadzą jego brata wraz z jedenastoma innymi uczniami naszego domu. – O kim on może coś wiedzieć?

Zanim Colin zdąża otworzyć usta, Gryfon z piątego roku, którego imienia nie pamiętam,  wyrywa się śmierciożercy.

– Nie! – krzyczy i rzuca się biegiem w stronę zamkniętych drzwi Wielkiej Sali. Wywleczeni na środek bez chwili zastanowienia podążają za nim, a prowadzeni uczniowie Gryffindoru wyrywają się śmierciożercom i rozbiegają na różne strony. Dennis, brat Colina, biegnie w naszą stronę.

Marcus, przypominam sobie jego imię, dopada drzwi i, ku mojemu zaskoczeniu, otwiera je. Najwyraźniej nikt nie przewidział, że ktokolwiek będzie chciał uciec. Albo że dobiegnie tak daleko. Staje i trzymając za klamkę, odwraca się.

– Uciek… – jego krzyk zostaje przerwany w połowie słowa. Chłopak pada na ziemię jak długi, kiedy czerwone światło Drętwoty w niego uderza.

A potem zaczynają szybować kolejne zaklęcia i wybucha panika. Uczniowie krzyczą, niektórzy wstają i wyciągają swoje różdżki. Poniektórzy próbują powalić śmierciożerców zaklęciami, jednak nikomu nie udaje się trafić, a póżniej od razu dostają Drętwotą.

Już wyjmuję różdżkę, by coś zrobić, ale ledwo udaje mi się ją wysunąć z kieszeni, w moją rękę trafia Expelliarmus, pozbawiający mnie mojej jedynej broni. Podnoszę wzrok i widzę, jak moja różdżka wpada w dłoń Dracona Malfoya. Nawet na mnie nie patrzy. Chowa swoją zdobycz do szaty, a potem robi coś, co znowu przypomina mi o jego prawdziwej naturze. Sprawia, że Dennis Creevey upada, uderzony jego zaklęciem.

– Ty sykinsynie! – Colin wstaje z wyciągniętą przed siebie różdżką. Podnosi ją, by porazić Malfoya, ale ktoś z głębi pomieszczenia rozbraja go, a potem zwala z nóg Drętwotą.

– Colin! – krzyczę i opadam na kolana obok niego. Odruchowo zaczynam szukać różdżki, ale przypominam sobie, że zabrał mi ją Malfoy. Bezbronna, zostaję na podłodze i czekam na koniec.

Nie mija minuta, a całe zamieszanie ustaje.

Rozglądam się.

Na posadzce Wielkiej Sali leży kilkadziesiąt osób. Śmierciożercy wrócili pod ściany, a Malfoy znowu gdzieś zniknął. Jeszcze raz ogarniam wzrokiem salę w poszukiwaniu go i już wiem, dlaczego nie mogłam go wcześniej znaleźć.

Malfoy stoi pod ścianą.

Malfoy stoi ze śmierciożercami.

Jako jeden z nich.

~*~

            Godzinę przed umówionym spotkaniem przychodzę do małżeńskiego dormitorium. Tak, jak mówił Snape, posąg Jednorękiego czarodzieja wpuszcza mnie na nasze nazwisko nazwisko Malfoya.  

To dormitorium wygląda niemalże identycznie jak to, które dzielę z Natalie, jednak jest większe i całe w barwach Slytherinu. Jest tu duże, drewniane, małżeńskie łoże z zielonym baldachimem i pościelą, dwie szafki nocne, okrągły, dębowy stół z czterema krzesłami oraz duża łazienka z wanną i prysznicem. Gdybym została czyjąś żoną nie pod przymusem i z miłości, z pewnością cieszyłabym się z takiego pokoju.

Kładę się na łóżku, rozmyślając o dzisiejszych wydarzeniach. Po tym, jak wszystko ustało, Snape kazał nam, wszystkim niesparaliżowanym, wyjść, mówiąc, że z resztą musi omówić szczegóły ich kar. Długą godzinę później, którą przesiedziałam w pokoju wspólnym razem z połową Gryffindoru, Colin i ci, którzy już byli przesłuchiwani, wrócili. W ramach pierwszego szlabanu muszą dzisiaj wieczorem wyszorować Wielką Salę bez magii. Oby kolejne kary były tak samo łagodne.

Staram się nie myśleć o tym, ile osób zostanie schwytanych, torturowanych i zabitych przez podstęp, którego dopuścili się śmierciożercy. Zamiast tego skupiam się na nienawiści, jaką czuję do Malfoya. Jak on śmiał?

Punkt ósma Malfoy wchodzi do pokoju. Od razu podchodzi do łóżka i kładzie obok mnie moją różdżkę, po czym bez słowa odwraca się do mnie plecami i oddala się, by usiąść na krześle przy stole.

– Nie miałeś prawa. – Zabieram różdżkę i podciągam się wyżej, by oprzeć się o poduszki. – Nigdy więcej mi jej nie zabieraj.

Siedzi niewzruszony. Wygląda jak śmierć, nie sądzę, by spał przez ostatnią dobę, ale w tym momencie nie jest mi go żal.

– A to, co zrobiłeś Dennisowi… Jesteś potworem, Malfoy.

Głupi uśmieszek wstępuje na jego usta.

– W tym budynku jest więcej potworów, niż myślisz. – Kręci głową i parska śmiechem. Wygląda jak szaleniec. – Przy nich jestem niegroźny.

– Nie wierzę, że kiedykolwiek pomyślałam, że możesz być człowiekiem. – wypluwam te słowa z takim jadem, jakiego bym się po sobie nie spodziewała.

Malfoy przestaje się śmiać. Mija kilka sekund, nim odpowiada, zupełnie jakby nie wiedział, czy powinien się odzywać.

            – To już nie jest Hogwart. Zasady się zmieniły i każdy robi to, co musi, by przetrwać.

            Resztę wieczoru spędzamy w ciszy.

________________________________

Wybaczcie poślizg. 

Bardzo proszę o opinie o rozdziale, chcę wiedzieć, czy to opowiadanie zmierza w dobrą stronę.

Dziękuję za wszystkie komentarze, nawet nie wiecie ile motywacji do dalszego  pisania mi dają! <3

Pozdrawiam,

W.