[00] Prologue

    Naprzeciwko mnie siedziała kobieta. Przeszywała mnie swoimi intensywnie brązowymi, przekrwionymi oczami. Na nosie miała okulary w czerwonej oprawce, które poprawiała co chwilę. Jej cera była szara, błękitna koszula pogięta, w dwóch miejscach nawet poplamiona. Brązowe włosy spięła w niedbały kok. Wyglądała na zmęczoną. Musiała być długo na nogach. Teraz, kiedy nas złapali...

    – Nazywam się Hermiona Granger, jestem psychiatrą. Przeprowadzam opinię stanu psychicznego Ginevry Molly Weasley i ocenę jej wiarygodności jako świadka i podejrzanej w sprawach M16-12-89-J oraz M16-12-90. – Samopiszące pióro podskakiwało jak szalone, zapisując jej słowa. W tym czasie Hermiona wyciągnęła z biurka notes i długopis. Coś złotego mignęło mi przed oczami. Pierścionek na jej serdecznym palcu. Obrączka. Hermiona wyszła za mąż. – W tym zeszycie będę notowała swoje spostrzeżenia. One i wszystko, co zostanie w tym pokoju zapisane, są tylko i wyłącznie dla mojego własnego użytku. Jesteśmy tu same i nikt nas nie podsłuchuje. Cokolwiek mi dzisiaj opowiesz, nie opuści tego pomieszczenia. Obowiązuje mnie tajemnica lekarska.

Pokiwałam głową, rozglądając się po pokoju. Nie było w nim okien, jedynie cztery białe ściany, drzwi, sufit, dwa krzesła i biurko. Tylko dywan, który pokrywał całą podłogę, był szary.

– Imię i nazwisko?

Prychnęłam.

– Chyba żartujesz. Przecież mnie znasz.

Hermiona uniosła brwi, jak zawsze, gdy uważała, że coś jest kwestią sporną.

– Jeżeli by tak było, sąd nie przydzieliłby twojej sprawy do mnie. Dużo czasu minęło odkąd ostatni raz się widziałyśmy, dlatego proszę, byś przedstawiła się i opowiedziała coś o sobie.

Sześć lat. Dokładnie tyle minęło.

– Nazywam Ginevra Molly Weasley, a przynajmniej tak mówią oficjalne akta. Mam dwadzieścia trzy lata. Brałam udział w Pierwszej i Drugiej Bitwie o Hogwart. Przeżyłam Hogwart Carrowów. Przez niemal rok byłam opętana przez dziennik Toma Riddle’a. Zostałam przeklęta, w wyniku czego w wieku szesnastu lat wyszłam za mąż za Dracona Malfoya.

Jeśli zaskoczyłam tym Hermionę, nie dała po sobie poznać. Chociaż pewnie od dawna znała prawdę. Już wtedy, gdy jeszcze w Hogwarcie niektórzy dowiedzieli się o naszym małżeństwie, wiedziałam, że nie utrzymamy go w sekrecie przed światem magii.

– Chciałabym, żebyś opowiedziała mi o tym, co wydarzyło się między lipcem tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego a majem tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku. Jednak zanim do tego przejdziemy, pragnę usłyszeć od ciebie, co teraz czujesz w związku z tym, że zostałaś przeklęta i zmuszona do poślubienia Dracona Malfoya.

Poprawiłam się na krześle i założyłam ręce na piersi. Minęło tyle czasu… Od lat z nikim nie poruszałam tego tematu, nawet przed samą sobą. Pogrzebałam go głęboko w sobie, razem z tym, kim kiedyś byłam – Ginevrą Molly Weasley.

– Nie wiem. Wiesz, gdyby ktoś te siedem czy osiem lat temu powiedział mi, że właśnie taki spotka mnie los, wybuchłabym mu śmiechem prosto w twarz. Wzięłabym go za szaleńca! Bo kto by uwierzył, że w tak krótkim czasie jego życie zmieni się tak niewyobrażalnie?

– Czy dzisiaj chciałabyś coś zmienić?

Na to pytanie odpowiedź znałam już od dawna.

– Z pewnością to, jak to się zaczęło. Chciałabym ocalić nasze przeklęte dusze. I… – Hermiona czekała cierpliwie, kiedy ja przerwałam, by uspokoić oddech i zebrać się w sobie. – I to, jak to się skończyło.

Hermiona nie drążyła tematu, przecież i tak musiałam opowiedzieć jej wszystko. Prędzej czy później.

–Kochałaś go? – Uśmiechnęłam się, widząc, jak przygląda mi się z zainteresowaniem, mrużąc oczy. Jeżeli istniała jedna rzecz, w której Hermiona nie mogła być perfekcyjna, było to ukrywanie swojej ciekawości. A przynajmniej ukrywanie jej przed tymi, którzy znali ją jako nastoletnią dziewczynę, której tęczówki za każdym razem błyszczały jak rozgwieżdżone niebo, gdy tylko coś ją interesowało. I choć teraz nie jaśniały już tak bardzo, nadal mogłam to rozpoznać.

– Tak. Najmocniej jak tylko potrafiłam. Byłam w nim szaleńczo zakochana.

Hermiona nie koemntowała, zanotowała tylko coś w swoim zeszycie.

– A teraz zacznij od początku.

Zamknęłam oczy, biorąc głęboki wdech. Nie byłam pewna, czy jestem gotowa powrócić do przeszłości.

– Zaczęło się pod koniec czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku…