[03] Malfoy

29 sierpnia 1997r.

Po moim napadzie szału resztę nocy spędziłam na podłodze. Dopiero po jedenastej obudziła mnie pani Malfoy. Przyniosła mi ubrania na zmianę i eliksir, każąc się szybko zebrać. Kiedy już się ubrałam w ciemnoszarą szatę, wypiłam napój o czerwonej barwie i ohydnym, metalicznym smaku. Zdecydowanie był to jeden z gorszych napoi w moim życiu, jednak już kilka sekund po tym, jak jego straszny posmak minął, poczułam się lepiej.

Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła Narcyza. Wyglądała na nieco zaniepokojoną. Po naszej ostatniej rozmowie, zdążyłam już zauważyć, że kiedy coś ją trapiło, pogłębiały się jej kurze łapki wokół oczu, a żyła na czole stawała się widoczna.

– Musimy cię przenieść – powiedziała. – Nie ma czasu na pytania. Podaj mi rękę.

Od razu domyśliłam się z jakiego powodu nie mogłam dłużej zostać w Malfoy Manor, a dzisiaj wiem, że moje przypuszczenia były słuszne. Remus Lupin na początku tamtych wakacji wspominał, że dom Malfoyów prawdopodobnie był miejscem spotkań śmierciożerców oraz Voldemorta. Nikt mu wtedy nie wierzył, ale miał rację.

Bez chwili zawahania złapałam Narcyzę za wyciągniętą dłoń, by chwilę później poczuć mocne szarpnięcie w okolicy  pępka.

Teleportowałyśmy się przed drzwiami średniego domu. Nie miałam czasu im się dobrze przyjrzeć, bo Narcyza otworzyła je szybko i brutalnie wepchnęła mnie do środka. Potem pociągnęła mnie za sobą korytarzem i zatrzymała się dopiero przed ostatnimi drzwiami na prawo.

– Wrócę za pół godziny, poczekaj na mnie w jadalni za tymi drzwiami. – Palcem wskazującym pokazała na wejście za moimi plecami.

– Ale... – Narcyza nie słuchała mnie, szybko obróciła się i zniknęła z trzaskiem. Wzruszyłam ramionami i bez chwili zawahania weszłam do pokoju. Od razu tego pożałowałam, jak i tego, że posłuchałam tej podstępnej kobiety. W pomieszczeniu, na samym końcu podłużnego, z miejscem dla dwunastu osób, stołu, na krześle pana domu, siedział nie kto inny jak Draco Malfoy, paląc papierosa. Był zdenerwowany; ręce mu się trzęsły, a dolna warga drżała niebezpiecznie, jakby zaraz miał się rozpłakać. Patrzył prosto na mnie z nieodgadniętym błyskiem w oku.

– Weasley. – Głos miał tak chłodny, że aż dreszcz przeszedł mi po plecach. – A może powinienem powiedzieć... Malfoy? – Był arogancki jak zwykle. Nawet wtedy potrafił stroić sobie żarty.

– Widzę, że nawet gdy umierasz, twój głupi humor cię nie opuszcza. – Podeszłam do krzesła stojącego naprzeciwko Malfoya i usiadłam na nim. Stamtąd widziałam, że klątwa i na Malfoyu zostawiła swój ślad. Jego blada cera była jeszcze jaśniejsza niż zwykle, a szare, zimne oczy opuchnięte i przekrwione.

– Gdzie jesteśmy? – spytałam, kiedy Malfoy zgasił papierosa w popielniczce stojącej przed nim.

– To, Weasley, jest nasz dom – odpowiedział, uśmiechając się w ten swój wredny, malfoyowaty sposób. Radość, jaką sprawiało mu to całe dogadywanie, miał wypisaną na twarzy. – Twój i mój. Pewnie różni się trochę od tej nory, w której wcześniej mieszkałaś, co? Jak ona się nazywała? A no tak, Nora.

Uniosłam brwi. Chciałam wiedzieć, co znaczy „nasz dom”, ale nie spytałam go, wątpiąc w to, że udzieliłby mi jakiejś mądrej odpowiedzi.

 – Co tam u ciebie? Nadal zabijasz niewinnych ludzi? – odgryzłam się. Jeśli w jakikolwiek sposób go to uraziło, nie okazał tego. Siedział niewzruszony, żaden mięsień mu nie drgnął.

– Dobre, punkt dla ciebie, Ruda – Puścił do mnie oczko niczym casanova. – A ty jak, nadal gonisz za Bliznowatym?

Gdyby nie dzieliły nas wtedy dobre trzy metry, kopnęłabym go w piszczel. Już otwierałam usta, by powiedzieć, co myślę o tych jego zaczesanych na żel blond kudłach, kiedy do jadalni weszła Narcyza. Szybkim ruchem różdżki otworzyła okno w pomieszczeniu, a potem usiadła na krześle po mojej lewej stronie.

– Mal... Draco powiedział, że jesteśmy w naszym domu… - Był to pierwszy raz w moim życiu, kiedy wypowiedziałam jego imię. Brzmiało tak dziwnie i nienaturalnie w moich ustach, że aż paliło.

– Tak – odpowiedziała. – To prezent ślubny od nas.

Skrzywiłam się. Nawet nie wiedziałam, że na wymuszone pod groźbą śmierci śluby, kupuje się prezenty ślubne.

– Czy Draco opowiedział ci w tym czasie coś więcej o klątwie?

Zmarszczyłam brwi. Jasne, wszystko mi powiedział.

– Nie.

Narcyza powiedziała coś pod nosem, po czym pomasowała skronie. Chyba zastanawiała się, od czego zacząć.

– Jutro o dziesiątej rano przyprowadzę urzędnika, by połączył wasze dusze, jednak papiery o tym ślubie nie trafią do Ministerstwa. Nikt nigdy nie znajdzie informacji na ten temat – mówiła powoli, patrząc mi prosto w oczy. – Czarny Pan nie wie i nie może dowiedzieć się o tym małżeństwie, inaczej nigdy nie będziecie mogli się rozwieść.

– Rozwieść? – powtórzyłam po niej i wcale nie kryłam nadziei w głosie. Do tamtej pory myślałam, że już na zawsze będę musiała żyć z tym potworem.  Serce mi przyspieszyło z radości.

– Chyba nie liczyłaś na to, że już na zawsze będę z tobą dzielił łoże, co?

– Och, zamknij się, Malfoy. – Przewracam oczami. – Na samą myśl o twojej osobie i łożu robi mi się niedobrze.

Narcyza odchrząknęła.

– Tak, po jakimś czasie będziecie mogli się rozwieść. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to za rok o tej porze to wszystko będzie za nami. Ale nikomu nie możesz powiedzieć o tym małżeństwie, rozumiesz?

– Tak. – Nie wiem po co pytała, to nie tak, że paliłam się do opowiadania wszystkim o tym, jak zostałam zmuszona do tego układu, nie?

– Dobrze. Przez cały czas musicie nosić obrączki, ale po włożeniu na palec będą one niewidoczne. Jeśli będziecie musieli się ze sobą skontaktować, wystarczy, że ściągniecie je i stukniecie różdżką, myśląc o tym, co chcecie przekazać drugiemu. – Narcyza ucichła na chwilę i zerkała to na mnie, to na swojego syna. – Jako że klątwa wymaga od was spędzania ze sobą czasu, po  przyjeździe do Hogwartu dostaniecie dormitorium małżeńskie, ale nadal będziecie mieli swoje pokoje. Severus wam wszystko pokaże.

Co? Jakiego kontaktu? I Snape? Dormitorium małżeńskie? I co niby mamy tam robić?  Czytałam kiedyś w Historii Hogwartu, że gdzieś w zamku znajdują się takie pokoje. W końcu niecałe sto lat temu jeszcze zawierano małżeństwa w wieku szkolnym. Tylko nie przypuszczałam, że my takie dostaniemy.

Próbowałam znaleźć na twarzy Malfoya coś, co pokazałoby, że jest równie zaskoczony jak ja, ale nie udało mi się to. Musiał o tym wiedzieć.

– Spędzać ze sobą czas? – spytałam, zaskoczona.

– Musicie przebywać blisko siebie godzinę dziennie, żebyście zbytnio nie odczuwali skutków klątwy.

Wypuściłam głośno powietrze przez usta. Może jeszcze mieliśmy trzymać się za ręce?

To tylko rok, uspokajałam się w myślach, tylko rok, jeśli wszystko dobrze pójdzie...

To wszystko wydawało się tak proste, że aż podejrzane, ale nie kwestionowałam tego. Teraz wiem, że i tak nie uzyskałabym żadnych odpowiedzi, Malfoyowie chcieli i dbali o to, bym nigdy nie dowiedziała się prawdy. Ale jednak udało mi się.

– Muszę wracać do domu. Wrócę jutro razem z urzędnikiem. – Narcyza spojrzała na zegar wiszący na ścianie, odsunęła krzesło i wstała od stołu. –  Draco pokaże ci twój pokój. Jest tam już twój kufer, twoja mama przysłała go wczoraj.

Ta, dzięki, mamo.

Kiedy Narcyzy już nie było w pokoju, Malfoy wyciągnął z kieszeni spodni paczkę papierosów – tych samych czarodziejskich szlug, jakich kiedyś próbowali moi bracia - i wysunął jednego.

– Ekhem. Malfoy, mój pokój, pamiętasz?

– Nie wolisz poczekać do nocy poślubnej? – Podniósł się z krzesła i niespiesznym krokiem ruszył w kierunku drzwi, mijając mnie i odwracając wzrok.

Dupek. Na dodatek obleśny.

Naprzeciwko jadalni były schody. Ładne, drewniane i bez półpiętra. Prowadziły prosto na piętro. Na górze skręciliśmy w lewo i zatrzymaliśmy się przy pierwszej parze drzwi po prawej.

– To jest twój pokój, a mój jest tu. – Malfoy wskazał na drzwi znajdujące się za moimi plecami, te naprzeciwko moich. – Więc jakbyś poczuła się samotna w nocy, to wiedz, gdzie nie wchodzić.

- Wierz mi, że są to ostatnie drzwi na mojej liście drzwi, do których bym zapukała. - Nie patrząc na niego, nacisnęłam na klamkę i weszłam do mojej sypialni. Nim zdążył coś jeszcze wypuścić z tych swoich parszywych ust, zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem. Nareszcie byłam sama.

Ściany pokoju były w przepięknym kolorze piaskowego brązu. Było tam łóżko z kolumienkami i baldachimem, dwie szafki nocne, duża szafa i stolik z dwoma krzesłami. Podobało mi się to wnętrze.

Na środku pomieszczenia, na ciemnobrązowych panelach stał mój kufer. Uklękłam obok i otworzyłam go w poszukiwaniu rzeczy, które mogłyby mi się przydać przez najbliższe trzy dni. Przełożyłam je na wierzch, stwierdzając, że nie ma sensu ich wypakowywać.

Kiedy się podniosłam, mój wzrok padł na Klątwę Obłąkanej Gwendolyn leżącą na stole; Narcyza Malfoy musiała ją tam zostawić. Podchodzę do stołu i głaszczę książkę po grzbiecie, zastanawiając się, czy naprawdę chcę to czytać, jednak  niemal od razu dochodzę do wniosku, że lepiej, żebym dowiedziała się wszystkiego przed ślubem, a nie po. Wolałam być przygotowana.

OBJAWY:

Bóle głowy, mięśni, stawów, osłabienie, omdlenia, krwotoki z nosa i oczu, pogorszenie i utraty wzroku, koszmary, wymioty, utrata apetytu i smaku, depresja, niedokrwistość.

Aby je załagodzić, można sporządzić eliksir wzmacniający z dodatkiem krwi narzeczonego. Można go podać maksymalnie trzy razy przed ślubem.

Przełknęłam ślinę z niesmakiem. Już wiedziałam, skąd ten metaliczny smak eliksiru, który podała mi Narcyza. Chcąc zignorować obrzydzenie, które odczuwałam na samą myśl o tym, że dwa razy wypiłam krew Malfoya, przewróciłam kartkę.

Po ślubie młoda para powinna spędzać ze sobą dużo czasu. Im więcej, tym szybciej ustąpią objawy klątwy i tym słabsze będą. Jeśli nie będzie przebywać dostatecznie blisko siebie, złe samopoczucie powróci. Najlepszym sposobem na poprawę zdrowia, jest dotyk.

Zamknęłam książkę i odeszłam od stołu. Prędzej bym umarła niż dotknęła Malfoya.

~*~

30 sierpnia 1997r.

Źle spałam w nocy. Leżałam na plecach bez ruchu. Eliksir musiał przestać działać, bo strasznie mnie mdliło. Zwymiotowałam trzy razy, z czego raz nawet na korytarzu, bo nie mogłam znaleźć łazienki.

Około czwartej nad ranem zasnęłam. Śniła mi się Gwendolyn. Wyglądała inaczej niż zwykle. Miała krótsze włosy, a rysy twarzy bardziej wyostrzone. Już nie nosiła białej sukienki, jej ubranie bardziej przypominało moje czasy niż jej. Miała na sobie spodnie i zwykłą, szarą bluzkę. Był środek nocy, a ona pochylała się nad kimś śpiącym w łóżku. To była moja pierwsza doba w tym domu, więc dopiero po chwili poznałam pokój, w którym się znajdowałyśmy. To był mój pokój. Gwendolyn stała nade mną.

Obudziłam się, przerażona.

I mogłabym przysiąc, że kątem oka widziałam znikającą Śnieżkę.